28/10/09

τα λυκαυγή της πόλης

Είναι κάτι στιγμές που κοιλοπονάς τη νύχτα χωρίς να αντιλαμβάνεσαι εκείνη τη στιγμή το γιατί σου συμβαίνει αυτό.
Σα μια μικρή θύελα ραδιοσημάτων που 'ρχωνται μέσα από τα FM - ενώ ακούς την μικρή απλή καθημερινότητά σου να τελειώνει ''τόσο απλά τόσο ρηχά τόσο συνηθισμένα'' στα νέα που μπαγιατέψανε- και ο αχός τους υπόκωφος να σπάει την συνηθισμένη αλληλουχία κοσμικών γεγονότων.Κάτι σα να ακούς μια λύκαινα να τραγουδάει την περήφανη μοναξιά της στο φεγγάρι ενώ υψώνονται γύρω σου τα φώτα μικροαστικών πολυκατοικιών που κρύβουν επτασφράγιστα τους φόβους και τα πάθη αραχνιασμένων γενεών που εκκολάπτονται σε σώματα κουκούλια καθισμένα γύρω από το τραπέζι της κουζίνας ή πάνω στον καναπέ να δουν τον βραδινό αγώνα , τρώγοντας σε κάθε μια ευκαιρία τα ίδια τους τα σπλάχνα.Τόσο άξαφνο και συγκλονιστικά απρόσμενο είναι να ακούς αυτό που σου χαλάει την τάξη και σειρά ...Σαν το αλύχτισμα της να γίνεται ένα ''φου'' και η θράκα να φλογίζει , γυρεύοντας διέξοδο να βγει επάνω σε ανταπαντητικό αλύχτισμα ...
Είναι τ' αλύχτισμα αυτό που κοιλοπονά να βγει και πνίγει σα καπνός φλόγας που σβήνει μια κι όλα σε τούτο τον κόσμο πρέπει να γίνονται κρυφά και μετρημένα .
Κι όταν θα βγει αδειάζει...από την πίεση των πρέπει και των μη που πέφτουν άψυχα να κοίτωνται σε έρημο τοπίο...σαστίζουνε τα μάτια σε τούτα τα συντρίμια - σε κάνουν σκεφτικό σαν το φιλόσοφο του Ροντέν μα πιότερο σαστισμένο από το θέαμα της δύναμης του γυμνού σου εαυτού , αληθινού και σκοτεινού μα πάντα λαμπερό από την αλήθεια του πραγματικού σου είναι...
Τις στιγμές που αλλάζει η ροή του 24ώρου...αργά το μεσημέρι...αργά το βράδυ...σα ναναι μια διάσταση ουδέτερη θαρρώ.
Τα λόγια είναι μερικές φορές πολύ πιο σιωπηρά και η σιωπή γιομάτη ήχους, τα τόσα πολλά και συνταρακτικά καταντάν ασήμαντα και μήτε ξέρεις αν πρέπει να χαρείς μήτε αν πρέπει να μοιρολογήσεις, όντας ασήμαντος καταμεσίς στην απεραντοσύνη του χώρου π΄ απλώνεται σε μια στιγμή που μοιάζει με ώρες, πέρα και μέσα από σχήματα και ύλες! ...κει που η νύχτα με τη μέρα δίνουν απόκοσμες αποχρώσεις στον ορίζονται ...σα να χωρίζεται η ίδια ματιά, μισή σε μέρα μισή σε νύχτα στο ίδιο πάντα θέαμα.
είναι φορές που η ζωή στην πόλη σε πνίγει. Όλος αυτός ο αρνητισμός που ζέχνει ο καθένας μας, σα ζωντανοί νεκροί δεμένοι να περπατάμε σ΄ένα μονόδρομο μπρος πίσω- σα σε ξόρκι σκοτεινού και μαυροκάρδη μάγου-, δουλειά, φαϊ, γαμήσι, ψώνια...κι όλα τα τετριμένα σημαντικά της καθημερινότητάς μας που μας τυφλώνουν να δούμε πέρα από τους φόβους μας, έστω ένα αγνάντεμα ακαθόριστο...
Μια μάσκα τότε παίρνεις να κρυφτείς μέσα στο πλήθος, μάσκα στη μάσκα που φοράμε η απόριψη του προσωπείου της ρουτίνας, να μην εστιάσει ο μάγος ο σκληρός και δει το πρόσωπό-να μη βιώσουμε το μέγαλείο και το δέος της έλλειψης προσώπου...να μη ξέρει πούθε ακούγεται ο ψαλμός που δεν ελέγχει...
να δει η ψυχή πιο πάνω από τα κτίρια και τα τουνέλια που κρύβουν τη ζωή...
να νιώσει η μπόχα του συνωστσμού του κρύου αέρα τη γαλήνη σα σ' ένα βράχο ψηλά, και η ματιά στα σύννεφα που παίζουν ιστορίες στο πάλκο του ουρανού ...να ανοίξει σκέψεις στο μυαλό.


("Abu Zeluf" παραδοσιακό Λιβανέζικο τραγούδι από την φωνή της Dunya Yunis-The Music in the world of Islam series vol 1 the human voice)

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Μείνε εκεί. Στο τραγούδι της λύκαινας, στο γυμνό, αληθινό, υπέρλαμπρο και σκοτεινό Είναι σου. Μη γυρνάς στους φόβους και τα πάθη των αραχνιασμένων γενεών, στους ζωντανούς νεκρούς, στα πρέπει, τα τάχα και τα δήθεν. Τούτα ειν ο κοιλόπονος κι η ίαση στα χέρια σου Γέρακα.