Θέλοντας να ξεμπαφιάσω, έβαλα να παίζει επαναλαμβανόμενα το 'κέντημα' του Χιώτη (ένα μερακλίδικο 'κέντημα' που λέγεται:'Όταν είμαι στα κέφια' και πάντα μου μιλάει πατρικά μες τη ψυχή...)και άρχισα να περπατάω θολωμένος.
Σκόρπιες ανάκατες σκέψεις δίχως ρυθμό που να μπορώ να κατανοήσω χορεύουνε απάνω στην αξύριστη και σκεφτική μου φάτσα όπως αχόρταγα ρουφάω με τα μάτια το πλακόστρωτο της Διονυσίου Αεροπαγίτου και τα χρώματα που χύνονται από τα στενά της Πλάκας... Χέρια στις τσέπες, ώμοι σκυφτοί, και προβάλλω στις βιτρίνες τις δικές μου εικόνες-σύνεργα, καλέμια που μ υτά τη γκρίζα και μονότονη θωριά του κόσμου προσπαθώ να κάμω ομορφάδα. Κουτούκια, μάτια, λόγια, πρόσωπα...
Να τανε λέει τυχερό να μου φανερωθεί ένα κουτούκι με πενιές...σαν αερικό που ξεπηδά από παρατημένο μαστραπά στην ακριά του δρόμου...να αλαφρώσω το κεφάλι μου και να ευφράνω την ψυχή μου με ήχους που υποβόσκουνε απ' τον αχό της μέρας...
Πλάκα, Μητρόπολη, Ερμού, πολύβουα μελίσσια που απρόσιτος περνώ χαζεύοντας τα χρώματα που πεταχτά χοροπηδάν στο βάδισμα, στο τρέξιμο και στο χορό ποδιών που κουβαλάν μικρόκοσμους με όνειρα, με πάθη και μικρές αναριγήσεις.Τρέχουνε ολόγυρα με στήθη ορθωμένα και με λικνίσματα γλουτών -ετοιμοπόλεμες αμαζόνες- λες και χορεύουν στο ρυθμό μιας μουσικής κρυφής που δεν ακούνε -κι όμως ηχεί στα αυτιά μου καθαρά και γάργαρα το μυστικό χορό του Βάκχου και του Ηρακλή, πόλεμου και έρωτα- πρωτόγονο συναίσθημα βαθύ...
Το βήμα μου έχει πάρει το ρυθμό από το κέντημα του Χιώτη, πότε βαρύ αγέρωχο κι αργό, πότε γρήγορο σα σε χορό τρελό.. μα χάνω τον ρυθμό...χάνω την ισορροπία ...δε μου ταιριάζει έτσι ξερό.
Ψάχνω απεγνωσμένα γύρω με τα μάτια, στις τσέπες με τα δάχτυλα ...κενό! Το σύμπαν χαοτικό κι ο Χιώτης να προσπαθεί να μου πει κάτι που δε κατανοώ... Κατεβαίνω ως την Ομόνοια και η μουσική φωνάζει αυτό που στα τυφλά, με αγωνία και μ' απόγνωση τα δάχτυλά μου ψάχνουνε σκληρά σε τσέπες, τσάντα -όπου γωνιά κρυφή και φανερή κάτι δύναται μέσα της να φωλιάσει...Σκληρά τα δάχτυλα, στανικά σκαλίζουνε ποθώντας να λεφτερώσουνε το μυαλό και να ηρεμήσουν την ψυχή...παραπατάω και χάνωμαι!
Μυρίζω με ανακούφιση της μπροστινής μου το βαρύ και ξαναμμένο άρωμα.Με συνεφέρνει σα χαστούκι στις αισθήσεις και μαγεμένος ακολουθώ το μίτο που ξετυλίγει...και ανεβαίνω με τον κόσμο μαζί κι εγώ-μα και από όλους χώρια... στο πλέξιμο του μπουζουκιού το βλέπω κρεμασμένο...θαλασσινή ματόχαντρα να σκάσει η θολούρα .
Με περίμενε τ' άτιμο ....!!!!Μου το συχώρεσε που τ΄άφησα να φύγει από τα δάχτυλα μέσα στην παραζάλη, την αμυαλιά του πλανεμένου νου που άφησε να τον μαγέψουνε τα ευτελή και χθόνια, τα λαμπερά και ψεύτικα -σαν άβγαλτο και άγουρο παιδί μες τη ζωή...
Όλα αποκτούνε νόημα και ο κόσμος πια δομή...μια τάξη που η μουσική μιλά κι η χάντρα σιγοντάρει. Το μαγνητίζω να μιλά, να ανταπαντά στη μουσική, τις σκέψεις να χορεύει και να φαντάζουν πιο μικροί κι ανώδυνοι οι φόβοι. Κράτησε τούτο χρόνο πολύ τη συντροφιά στην πάντα άδεια τσέπη και σκοτισμένο μου μυαλό και διάλεξα να το αποχωριστώ όταν μια μέρα θέλησα να μοιραστώ κάτι βαθύ και μυστικό.
Χάρηκα για την τύχη του που ήτανε καλύτερη απ' όποια φανταζόμουν ...
Ίσως να είναι καλύτερα εκεί να ακροθωρεί τα όμορφα Τζουμέρκα...Ισως να ακούει ανθρώπινες ιστορίες ποτισμένες με τσίπουρο και μυρωδιά ξυλόσομπας στα ροζιασμένα χέρια κάποιου παππού...
Κάπου κει στους Ραφταναίους σε μια γλάστρα κάποιος έλαβε ένα πολύτιμο δώρο για τις αναπολήσεις της ζωής και τους μεγάλους στοχασμούς τις νύχτες του χειμώνα...κι είθε να λέει μιαν ευχή για όσους το εκράτησαν πρωτύτερα και σε χαρά και θλίψη...
Κισμέτ...
Χρόνια μετά με κομπολόγια από αχάτη, κόκκαλο,κεχριμπάρι πιότερες άσπρες τρίχες και βαρύτερες σκέψεις ακόμα ακούω τη χάντρα ψάχνοντας πιο μυστικούς ρυθμούς να μου μιλήσει μα γω κουφός δε καλοακούω !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου