είναι καθάριο σα τις νότες του βιολιού που αντηχεί το μεράκι του οργανοπαίχτη, φωτεινό σα τον ήλιο που ζεσταίνει τη γη και βλασταίνει το πλατάνι που γύρω του θα στηθεί το πανηγύρι...εντυπωσιακό και γάργαρο σα τον αφρό του καριώτικου πελάγους, αγνό και σεβαστό σα λειτουργικό ράσο σε μυστική γιορτή που απαντιώνται η παρθένα Ταυροπόλος, ο γλεντοκόπος Βάκχος με το γιοματάρι του κι o Χριστός...όλοι τους να θεώσουν την ανθρώπινη μικρότητα, να υψώσουν το είναι σ' άλλες διαστάσεις.
Λευκό για ναναι καθαρή η καρδιά που οδηγάει τα βήματα και απλώνει χέρι να πιάσει τον διπλανό αντάμα να χορέψουν...
Έτσι το νομίζω δηλαδής...!
Μήνες τώρα προσπαθώ να αποδομήσω το συναίσθημα που νιώθω όταν αναπολώ τις στιγμές που έζησα στην Ικαριά, μα σα να μου χορεύει κοροιδευτικά το πεφταστέρι της ουσίας στο σκοτεινό ουρανό της πόλης.
Κρίνω πως είναι το αντάμωμα με κατι γνώριμο κι οικείο -σα μια φορά στο λεοφωρείο του ΚΤΕΛ χαράματα ανεβαίνωντας βόρεια π΄άκουγα Ικαριώτικο και μια ξενιτεμένη Ικαριώτισσα σηκώνεται με τα παιδιά τηε 2 καθίσματα πίσω να με σκουντάει με λαχτάρα ρωτώντας:
ακούς ικαριώτικα, μπορώ να ακούσω κι εγώ;Είναι σα να βρίσκεις στο σκοπό, στο χορό, τους δικούς σου κι ας μη τους ξέρεις κι ας μη σε ξέρουνε!
Είναι σα μια βαθιά σιωπή
-στα μάτια μου ο ίσκιος του πελάγου-
Είναι σα μια βαθιά σιωπή
-νησιά περαστικά να αγναντεύουνε το βράδυ-
κι είναι γλυκό το αρμυρο τους χάδι,
ξορκι στα τέσσερα στοιχειά του κόσμου μου του μάγου!
κι είναι σα ρυθμικος χορός
το τρέμουλο αργό
στα πόδια, στο κορμι μου
που σπρώνει μένανε και το σκαρί στα κύμματα
-αργά- στην ηδονή μου!
Είναι σα μια βαθιά σιωπή
αργή σαν άφωνη κραυγή
στης γλύκας τη βιασύνη
το χάδι αρμυρό και φωτεινό κρυφά να γαργαρίζει
κι αερικά, του φεγγαριού το φως, να απονερίζει!
Είναι σα μια βαθιά σιωπή
ν΄αδημονάς να δεις αυγή
αλλού
μακριά από όσα πίσω του
αφρίζοντας το κύμα αφήνει
εν πλώ για Ικαρία στο F/B Mykonos 09/08/2008
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου