27/10/09

Στις εθνικές των φορτηγών και των μεγάλων δρόμων...1

Το πρακτορείο αργά το βράδυ έμοιαζε να στάζει από τους τοίχους και την οροφή όλη την σκόνη της μέρας και των δρόμων...και τη μουτζούρα από τις εξατμίσεις -ίδια η κάπνα δαγκωμένου αποτσίγαρου που ανάβει μανιακά το επόμενο πριν σβήσει την φωτεινή τροχιά του στο βρώμικο πεζοδρόμιο.
Μια χλωμάδα επικαθισμένη πάνω σ΄όλα τα χρώματα, όπου πέφτει το μάτι...κουρασμένο και βαρύ από έγνοιες φιλτράρει τις εικόνες με μια υγρή σκοτεινή μουντάδα...κούραση...νύχτα...ενώ αμυδρά ακούγεται το ψιλόβροχο στα τζάμια της οροφής.
Μπαίνουμε στο πούλμαν βιαστικά, λιγοστοί και μαζεμένοι στα μπροστινα καθίσματα για παρέα- σα κουρνιασμένα σπουργιτάκια στη φωλιά-, οι ίδιοι που χασομεράγαμε αλάργα μεταξύ μας γύρω από το πούλμαν φερμάροντας πότε θα φορτώσει...ψιλόβρεχε και έκανε γερό κρύο για Οκτώβρη ...με πήρε ο ύπνος στο Χαϊδάρι, λιώμα από την κούραση.Άφησα στο λήθαργο τις σκέψεις, τις λαχτάρες και τους φόβους να σμίξουν με των γύρω μου, όλοι μας μ' ένα σφίξιμο στο μέτωπο και έγνοια μες τα μάτια, κουκουβισμένοι στο απάγγιο του καθίσματος, να ξεγελάμε τη ζεστή φωλιά που αναζητάμε...γυναίκειο κόρφο μαλακό και μοσχομυρωμένο, μα ζεστό φαϊ δίπλα σε φωτιά με ένα χαμόγελο ή χάδι να φύγουν μακριά οι έγνοιες...ότι μικρό κι ανθρώπινο κι ίσως τετριμμένο...μα πιο αληθινό απ΄ότι άλλο!
Έξω από το τ΄Αντίριο κατέβηκα στη στάση κι άναψα τσιγάρο ...κοίταγα τις νταλίκες και τους συνταξιδιώτες μου.Βασανισμένα μέταλα, χαρακωμένες φάτσες αξύριστες και στεγνές με θολά μάτια, χλωμά γυαίκεια πρόσωπα που φάνταζε γκροτέσκο το μακιγιάζ...νυχτερινό ταξίδι!
Αρχίσαμε να ανεβαίνουμε για Άρτα ...η νύχτα προχώραγε και γω μαζί στο σκοτάδι της Εθνικής ...λαχτάρησα στο φυλοκάρδι μου ένα τσιγάρο να φύγει το τρέμουλο ...δεν επιτρεπόταν...έβαλα μουσική, στο τέρμα, να φωνάζει στο μυαλό μου την κραυγή-νταλγκά που θα ΄θελα να βγάλω...ο μπροστινός γύρισε και με κοίταξε περίεργα, παραήμουν καλοζωισμένος να ακούω τέτοια...''Mάνα φεύγω για τα ξένα'' ...κατά της 5, ότι έσπαγε το χάραμα τη μπόρα, μπήκαμε στα Γιάννενα...




Ευχαριστώ τους Palyria που με συντρόφεψαν σε εκείνο το παλιό ταξίδι με το καταπληκτικό τραγούδι τους "Kakavia Express"

1 σχόλιο:

Μάρω είπε...

Ξεθάβεις μνήμες κι εικόνες που υπάρχουν μέσα μου .... Απωθημένες ισως, καλά κρυμμένες σε μια γωνιά της ψυχής ,αλλα αρκεί μια φευγαλέα αναζωπύρωση απο κάτι που κάπου αλλού ειπώθηκε ή γράφτηκε για να ξεπηδήσουν έντονες,παλλόμενες και επώδυνες ίσως ακομη. Οσα καθοριστικά ζουμε δεν ξεχνιουνται ούτε πεθαίνουν τελικά. Πεφτουν σε χειμερία νάρκη ,αλλά όταν ξυπνήσουν είναι σα να μην πέρασε μια μέρα.

Πολυ ομορφο ,Σταύρο.