Το αίμα σου μετάλαβα
-μαύρο και κατασκότεινο-
νεκρομαντεύοντας της κόλασής σου τα φαντάσματα.
Το αίμα σου μετάλαβα
-νεκρό, παλιό και χθόνιο-
ψάχνοντας να βρω στα χαλάσματα
το δρόμο για να σε φέρω γυρισμό.
Κάθοδος που με γέρασε
ο δρόμος π’ άνοιξανε τα μάτια σου
και η σιωπή σου...
Για του Αχέροντα τον όχτο,
ίσκιος στητός ακολουθώ
μια ελπίδα σου μες το σκοτάδι.
Εκεί…στα τρίσβαθα κελιά
στην κρύπτη των ονείρων
σ’ αφήνω Εκάτη μια σπονδή
-πριν ορφανό στο φως με ξεγεννήσεις-
ένα μικρό λαμπρό φτερό
στον τάφο σου ανάθημα
μή τα άρρητα σου μου λαλήσεις.
Αθήνα 08/08/06
2 σχόλια:
μου θύμισε το ομόνυμο κεφάλαιο από τη ΓΚΕΜΜΑ, του Δημ. Λιαντίνη... Μόνο που δεν έχω μπροστά μου το βιβλίο τώρα...
-μiliokas aka skylos_mayros-
χμ...δεν έχει τύχει να το διαβάσω ! Θα το ψάξω μια και το ανέφερες.
Δημοσίευση σχολίου