Άιντε μάτια μου γλυκά...

κάτι τέτοιες στιγμές νιώθω σα τη Μαρία Ιορδανίδου, σε μια σκηνή που περιγράφει όταν ήρθε με την οικογένειά της στην Ελλάδα και στα χαλάσματα της προσφυγιάς πάλευε να χτίσει με τα απομεινάρια της ζωής που έφυγε πίσω από τις ράγες του τρένου, το αυλάκι της προπέλας του καραβιού ή της σκόνης που αφήνουν οι ρόδες πίσω καθώς τρέχει το αυτοκίνητο στη λεωφόρο.  Μου θυμίζουν τούτες οι ώρες μια σκηνή που περιέγραφε ενώ ανηφόριζε προς το Βύρωνα, βουνό τότε και κάθησε απέναντι από μια οικοδομή σε μια πέτρα του χωματόδρομου για ν ξαποστάσει. Άναψε τσιγάρο και σκεφτόταν τα όσα πέρασαν, τα όσα έφτασαν και εκείνα που 'ναι να 'ρθουν, ενώ χάζευε τους χτιστάδες που την σχολίαζαν κι την  κουτσομπολεύαν. Σαν αποσυλογίστηκε πήρε την απόφαση...η ανηφόρα ήταν μπροστά ...πέταξε το αποτσίγαρο, φώναξε "άντε γειά σας παιδιά" -  τους ξάφνιασε...την καρατάρανε για ξένη- κι άρχισε να ανεβαίνει .
Κάπως έτσι νιώθω ,  πετάω το τσιγάρο, και μην έχοντας άλλη λύση περπατάω να ανέβω τον ανηφορικό χωματόδρομο .

Άιντε μάτια μου γλυκά...

Σταυροδρόμι...

 "...όποιος θέλει να μάθει να παίζει καλά τη λύρα πηγαίνει κατά τα μεσάνυχτα σ’ ένα έρημο σταυροδρόμι και εκεί χαράζει κάτω στη γη, μ’ ένα μαυρομάνικο μαχαίρι, ένα γύρο (=κύκλο). Μέσα εκεί κάθεται και παίζει.
Σε λίγο έρχονται από παντού νεράιδες και τον περιτριγυρίζουν. Ο σκοπός τους δεν είναι καλός, γιατί θέλουν να τον πατάξουν. Μα αφού δεν μπορούν να μπουν στο γύρο, προσπαθούν με κάθε τρόπο να τον ξεπλανέψουν και να τον τραβήξουν έξω. Και του λένε γλυκά λόγια και όμορφα τραγούδια και του κάνουν χίλια δυο τσακίσματα. Μα εκείνος, αν είναι φρόνιμος, κάνει πέτρα την καρδιά και εξακολουθεί να παίζει ατάραχος τη λύρα.
«Μα δεν την ξέρεις» του λένε, σαν δουν πως πάνε τα πλανέματά τους χαμένα. «Τί την παίζεις και χάνεις χρόνο;»
«Έτσι την έμαθα, έτσι την παίζω» αποκρίνεται ο λυράρης, «Τι σας νοιάζει»
«Μπά, τίποτα» του λένε, «μόνο αν θέλεις σε μαθαίνουμε να παίζεις λύρα, λύρα που να χορεύουνε και οι πέτρες.» Και τον παρακαλούν να βγει από τον γύρο.
Εκείνος δεν τις ακούει. Ύστερα από πολλά του ζητούν μόνο τη λύρα. Ο λυράρης τη δίνει , μόνο φυλάγεται να μην βγάλει έξω από το γύρο το χέρι του ή άλλο μέρος από το σώμα του, γιατί κόβεται ή τρελαίνεται.
Παίρνει τότε μια νεράιδα τη λύρα, την παίζει λίγες στιγμές, με πολλή τέχνη, και του τη δίνει πίσω πάλι, με δυσαρέσκεια, λέγοντας: «Πάρε την. Εσύ δεν μας πιστεύεις να βγεις έξω και εμείς θα σου μάθουμε;»
Ο λυράρης, όμως, τίποτα, δεν ακούει, και αρχίζει πάλι να παίζει τη λύρα του άτεχνα. Οι νεράιδες που θέλουν να τον βλάψουν, κάνουν πολλές φορές το ίδιο για να ξεγελαστεί κάποια στιγμή και να βγάλει παραέξω το χέρι του.
Στο τέλος, όταν κράξει ο πετεινός, για να μην τους βρει η μέρα, του ζητούν να τους δώσει ένα, ό,τι να ’ναι, προκειμένου να τον μάθουν.
Και εκείνος βγάζει την άκρη από το μικρό του δάχτυλο και αυτές το κόβουν αμέσως. Όμως δεν τον γελούν. Σε λίγο, τον μαθαίνουν να παίζει σαν αυτές και ύστερα χάνονται. "

Ηλία Ρίχτο...

Όλα τα βλέπω σκοτεινά και μπερδεμένα
λες και με βρήκαν όλες οι καταστροφές
μέσα στην τρέλα μου συνάντησα και σένα
και η ζωή μου πήρε ανάποδες στροφές




θα πάρω φόρα, θα πάρω φόρα
να τα γκρεμίσω
αυτά που μου `χουνε μπερδέψει τη ζωή

θα πάρω φόρα, θα πάρω φόρα
να τα γκρεμίσω
να πάρω επιτέλους μια αναπνοή

Έχει θολώσει το μυαλό μου απ' το σκοτάδι
και η καρδιά μου έχει τόση μοναξιά
πάνω στη τρέλα μου μιλάς και συ για αγάπη
κι εγώ καρδιά μου νιώθω μόνο παγωνιά

θα πάρω φόρα, θα πάρω φόρα
να τα γκρεμίσω
αυτά που μου `χουνε μπερδέψει τη ζωή

θα πάρω φόρα, θα πάρω φόρα
να τα γκρεμίσω
να πάρω επιτέλους μια αναπνοή

ΘΑ ΠΑΡΩ ΦΟΡΑ - Μαίρη Μαράντη

Στίχοι:  Πάνος Φαλάρας

Μουσική:  Μάκης Γιαπράκας

Μια ευχή...

Τα κέρατα του τάύρου να γίνουνε φτερά,
να απλωθούν με χάρη,
-ένα με τον ορίζοντα-
πάνω στον ανθοστόλιστο βωμό της γης.
κι η κίνησή τους
με χάρη στιβαρού χορού
-στη μουσική από μνήμες και ψυχές
συντρόφων που ξέφτισε ο χρόνος-
μήτρα να μεταμορφωθεί αρχέγονη
να μας ξαναγεννήσει...
 (Αθήνα 2005)

Η ΠΟΥΛΙΑ...

"Zω εδώ κοντά σε ένα μέρος μακρινό

 προσμένοντας την άνοιξη και τ' όμορφο καλοκαίρι 

 με την παλίρροια να με δεσμεύει. 

Εκεί οι απέραντοι ωκεανοί,

 ο ήλιος και το φεγγάρι 

μπήκαν σε παραμύθια αιώνιας λήθης

 και η πούλια, η ωραία μου κοιμωμένη

 θεραπεύεται απ' τους αφρούς της γέννησής της.

 Εκεί ο άνεμος αχάει

 και τα δέντρα γίνονται σκαλωσιές 

 τα σώματα να αναστυλώσουν το χρόνο που τους μένει

 και που με δίαιτα συναισθηματική καταναλώνονται τα αιώνια και τα καθημερινά 

ώστε να απέχουμε απ' τις σταυροφορίες του κόσμου. 

Γι' αυτό λοιπόν, 

όταν ανεμίζεις λευκή σημαία από το τηλέφωνο 

 και με επαναφέρεις στις ανασκαφές του έρωτά μου 

μάθε να ακούς

 όπως δεν ακούς τον εαυτό σου

 να μη μείνουν τ' αστέρια και τα πουλιά ο μόνος ακροατής μας "

.  

"Απόψε η πούλια μάλωνε με τ'αστέρια

 κι εγώ είδα στον ύπνο μου κοιμόμουνα με σένα

 και ξύπνησα με μια χαρά και τ' όνειρο ήταν ψέμα."

 MODE PLAGAL - Η πουλια (παραδοσιακό Σαρακατσάνικο)/ Το γραμμα από το lp: Στη κοιλια του κητους


Οι Mode Plagal είναι:
Θοδωρής Ρέλλος άλτο/ σοπράνο/βαρύτονο σαξόφωνο, φωνή
Κλέων Αντωνίου ηλεκτρική κιθάρα, φωνή
Florian Mikuta πλήκτρα
Αντώνης Μαράτος μπάσο
Τάκης Κανέλλος ντραμς, φωνή