Είναι κάτι Κυριακές απομεσήμερα που νιώθω σαν παιδί , 7 χρονών, σε ένα κήπο κάπου στο Χαϊδάρι . Να περπατάω ανάμεσα στα ανθισμένα λουλούδια και στα αυτιά μου να αντηχούν από μέσα η μιουσική και τα μεράκια από το σόϊ που γλεντοκόπαγε και τον κυρ Βαγγέλη τον Περπινιάδη στην αυλή του να προβάρει στο μπουζούκι από δίπλα τα δικά του μεράκια . Κεντρική φιγούρα σε όλα αυτά ο θείος Σπύρος... με σημάδεψε ..με αυτές τις Κυριακές ..με τις κασέττες με τα λαϊκά που μας έφερνε -θησαυρό μουσικής στα αυτιά μου - .με το ότι μ έφτυσε στο στόμα μωρό και πήρα το χούι του στο κάπνισμα και το να ' μαι ατίθασος (η μάνα μου λέει πως πήρα κι άλλα , ...μα αυτά δεν είναι να λέγονται δημόσια) και με την κλασσική ατάκα του "άντε αμα μεγαλώσεις να σε χώσω στην σχολή του ΟΤΕ να μάθεις να φτιάχνεις τα τηλέφωνα, να γίνεις τεχνίτης!" .
30κάτι και βάλε χρόνια μετά βρέθηκα να μετράω χωρητικότητα κι αντιστάσεις καλωδιων ...ποιότητες βρόχων ,,και να πηγαίνω βάρδια -άλλοτε χαράματα άλλοτε νύχτα άλλοτε Κυριακή κι άλλοτε σχόλη- και να μπαίνω στο τμήμα -ψυχρό γιομάτο ανθρώπους με ακουστικά, μηχανήματα τηλέφωνα κι ένταση - τραγουδώντας κι ας μη καταλάβαινε κανένας το γιατί ..Μπάρμπα Σπύρο δικό σου ...για τα μεράκια σου!
30κάτι και βάλε χρόνια μετά βρέθηκα να μετράω χωρητικότητα κι αντιστάσεις καλωδιων ...ποιότητες βρόχων ,,και να πηγαίνω βάρδια -άλλοτε χαράματα άλλοτε νύχτα άλλοτε Κυριακή κι άλλοτε σχόλη- και να μπαίνω στο τμήμα -ψυχρό γιομάτο ανθρώπους με ακουστικά, μηχανήματα τηλέφωνα κι ένταση - τραγουδώντας κι ας μη καταλάβαινε κανένας το γιατί ..Μπάρμπα Σπύρο δικό σου ...για τα μεράκια σου!
1 σχόλιο:
Από ανάρτηση του Αντωνη Μποσκοϊτη στο ΦΒ
"''Γέλα και μη με προσέχεις/ μα δικαίωμα δεν έχεις/ να μου λες να μη σε αγαπώ'', Περιφρόνα με γλυκιά μου, Έπος! Είχα πάει σπίτι του Βαγγέλη Περπινιάδη το 2007, κάπου στο Περιστέρι ή στο Χαϊδάρι ήταν. Θυμάμαι που κατεβήκαμε σ' ένα υπόγειο και αντίκρισα ένα μοναδικό θέαμα: Μέσα σ' ένα μικρό διαμέρισμα είχαν στοιβαχθεί επιμελώς ολόκληρες κινητές ντουλάπες με τα κοστούμια του μακαρίτη, τα κομπολόγια του, το τάβλι του και τα μουσικά του όργανα. Παντού υπήρχαν εικονίσματα του Χριστού, σαν αυτά τα κιτς που είχαν οι σχολικές αίθουσες, ημερολόγια παλιακά στους τοίχους και λαϊκές ζωγραφιές. Μου άρεσε το όλο σκηνικό! Σαν ένα μικρό μουσείο που θύμιζε μαχαλά αλλοτινών εποχών, κυριλέ όμως, όχι μίζερο και φτωχικό. Το σπίτι του Περπινιάδη είχε τη λεβεντιά του λαϊκού καλλιτέχνη που ποτέ δεν υποδύθηκε στο πάλκο και στη ζωή του κάτι άλλο απ' αυτό που ήταν! "
Δημοσίευση σχολίου