5/7/11

ΨΥΧΗ ΒΑΘΙΑ

Κι είμαστε εδώ μικρό μου...να δροσιζόμαστε στην σκιά -σε μια παραλία της Κύθνου- από την άψα του λαμπρού Αιγαιοπελαγίτικου ήλιου, απομεσήμερο Σαββάτου, με μάτια θαμπωμένα από τη φωτοχυσία του ήλιου καθώς χτυπάει στο λευκό των τοίχων...ζαλισμένοι σα τα ψαρόνια να τριγυρνάμε να ξεκουράσουμε τα μάτια στο καφέ χρώμα της γης και των βράχων και στο γαλαζοπράσινο της θάλασσας.
Άντε στην υγειά μας ...κι η χάρη Της να μας φυλάει σε δύσκολους καιρούς...να αντέχουμε -σα την ξερολιθιά που φράζει την αυλή- τους αέρηδες, τα κύματα ...τη φθορά του χρόνου και της ζήσης. Πίνω μια γουλιά δροσερό σπιτικό κρασί που μου ακούμπησε ο Γιώργος στο τραπέζι και σβήνω την άψα του σφουγγάτου -γάλα γλυκό κατσικίσιο κι αρμύραθάλασσα μαζί...και θέλω...δω πα...στην ταβέρνα στις Λεύκες να στάξω λίγο κρασί στη γη. Να ποτίσει χάμω την άμμο ..να φτάσει κάτω πιο βαθιά ...μα ντρέπουμαι. Φοβάμαι πόσο παράξενη η κίνηση θα φανεί...τα μάτια που θα με κοιτάξουν μέσα από μάσκες κι αλοιφές που κρύβουνε την μαγική τη δύναμη του χρόνου ...της ψυχής (αλλόκοτοι οι καιροί που ζούμε...ξεχάσαμε τα απλά και αυτονόητα, τα όσα νιώθουμε στην ψυχή μας). Μα θέλω να το κάνω, είναι πολλοί και πολλά που χρήζουν τη σπονδή αυτή για να αλαφρώσω και να 'σθανθω πως τους ευφραίνω!
Μέρες πριν, πετάχτηκα απότομα στον ύπνο -θα ΄ταν 5 παρά κάτι το πρωί. Ξάφνιασα την πιστή μου συντρόφισσα τη Ντόλυ, που γουργούριζε κουλουριασμένη στην μακαριότητα της στιγμής, σιμά στο πρόσωπό μου ανάμεσα στα μαξιλάρια του καναπέ. Με κοίταξε το ζωντανό απορεμένο, με μάτια γουρλουμένα και αυτιά ολοτέντωτα σα κεραίες να συλλάβει τι συνέβηκε...ήρθε κοντά, με μύρισε κι αφού σιγούρεψε πως ακόμα ήμουν εγώ, με δάγκωσε γλυκά στον ώμο και κάθησε καρσί να με κοιτά συλλογισμένη, να παιδεύει μέσα της κι αυτή μαζί μου, τη φωνή που έμπηξα: "κρατάτε μετερίζι,...έρχονται...Ψυχή Βαθιά".
Έστριψα ένα τσιγάρο και σηκώθηκα...τράβηξα με θολωμένα βήματα να ψήσω ένα καφέ...κείνη την στιγμή έπαιζε ένα λεβέντικο πουστσένο και φώναζαν οι αντάρτες "Ψυχή Βαθιά"...δυνάμωσα την τηλεόραση, ρούφαγα τον πικρό καφέ αντάμα με μπουκιές τσιγάρο και γέμιζα...μπαίναν από τα μάτια οι εικόνες και κάθωνταν απάνω σε αναμνήσεις, σε ανιστορήσεις, σε βιώματα παιδικά και εφηβικά ...σε σκέψεις πεζές της καθημερινότητας...ένα κουβάρι βαρύ και σκοτεινό...μα κατάδικό μου...που χτύπαγε απάνω του το φως του πρωινού τρυπώνοντας από τις γρίλες και φώτιζε ολοκάθαρα κείνο το παιδί που στεκόταν αλλαλιασμένο από πίκρα, απόγνωση και τρόμο σε μια γωνιά μέσα μου ... και τό 'βλεπα κι απάνω στο γυαλί! Στα πρόσωπα -ενθεν κι ένθεν- που αναπαρίσταναν -σκαμένα από τον ίδιο τρόμο και απόγνωση- τα σημεία και τέρατα των καιρών τους ... αυτό που ζούμε σήμερα και ξεχάσαμε το πως να το εκφράσουμε.
Τζάμπα με μάλωσες στριντζόγατο...τζάμπα κι άδικα που 'πα στην κουβέντα πάνω "Ψυχή Βαθιά"...κι αυτοί κι εμείς σε άλλες εποχές μα για τον ίδιο λόγο...όχι λόγο μικρό και μαγκίτικο με λίγδα λιμανιού και φτηνιάρικο σινιέ κουστούμι από τις εκπτώσεις...μα λόγο το βαθύ, τον που ζούμε στην εποχή μας ...όλα όσα μας οχυρώνουν μόνους κι ανήμπορους πίσω από το μετερίζι της μικρο-αστικής ζωής μας, να παλεύουμε να αντέξουμε μια αντάρα, να μη μας αγγίξει η καταιγίδα και βρεθούμε μπρος στο δίλημα τι να πρωτο-απωλέσουμε από όσα αγαπάμε...από όσα λαχταράμε...μη φυσήξει δυνατά και σβήσει αυτή η αδύναμη η φλόγα που ανάψαμε σε ενά λιγνό ψυχοκέρι σε μια ξερολιθιά, μια ελπίδα τρεμάμενη ότι μπορεί...μπορεί να ζήσουμε με ηρεμία τα όσα λαχταράμε στα μικρά και καθημερινά μας όνειρα -όσο κι αν φαντάζουνε περίπλοκα μέσα στα γιορντάνια και τις φιοριτούρες της κατανάλωσης και της εντύπωσης.
Βλέπω στα μάτια που κοιτάω το σάστισμα ...έξω από τ' ανθρώπινο να περπατάς στο Γράμμο ανάμεσα σε φλόγες που λαμπαδιάζουν σάρκες...δέντρα...πέτρες -έξω από τ' ανθρώπινο να περπατάς σε δρόμους με τσακισμένες πεηφάνιες, αξιοπρέπειες, όνειρα... να κοίτωνται καμένα κουφάρια...ναπάλμ αμερικανοεγγλέζων τότε ...και σήμερα νόμοι και διατάγματα για οικονομικά μεγέθη δυτικών...
Τούτη τη βολά ο Γράμμος κατέβηκε στην πόλη...και μού 'ρχεται όπως πίνω το κρασί και καπνίζω κοιτώντας τις σκέψεις μου στην κάφτρα...που μούλεγες Δημήτρη ότι πρέπει να μπει στο γάμο κι ένα αντάρτικο ...γιατί κι αν ζούμε σα μικροαστοί παλεύουμε να έχουμε το "όπλο παρά πόδα"...γιατί κι αν παλεύουμε σε χώρια μετερίζια ...ακόμα σαλεύουμε.
Και μα το Θεό δε ξέρω...δω τώρα, στον ίσκιο πίνοντας το κρασί στην ταβέρνα του Γιώργου στις Λεύκες της Κύθνου, δε ξέρω...τι 'ναι λιγώτερο επώδυνο...από όσα πρέπει μικρά ή μεγάλα... σημαντικά κι ασήμαντα να αποφασίσω...κι ούτε κι εσύ ...κι ούτε κι αυτός...κι ούτε κι ο άλλος...κι ούτε και κείνοι τότε .
Κείνοι τότε ήταν μαζί ...αντάμα...μεις -οι πιο πολοί χαμένοι στο εκτυφλωτικό σκοτάδι και στην ζάλη των καιρών ...να ψάχνουμε ελπίδα να πιαστούμε, να πειστούμε...ελπίδα αδύναμη σα τα κεράκια που ανάβουν στην Κανάλα και σβήνουν βγαίνοντας από την εκκλησία...μικρές φλογίτσες πίστης που κρατάνε λίγο. Λίγο...;
Ψυχή Βαθιά ...για την αβεβαιότητα των ημερών που 'λαχε στον κλήρο μας ...για όσα καθένα μας τον κάνουν να σφίγγει χείλια και να τσακίζει μέτωπο...
Ψυχή βαθιά ...γιατί οι μέρες τούτες θα μας κάνουν να σηκώσουμε το χέρι, όχι σε μάχη, όχι σε πάλεμα απέναντι σε εχθρό...μα απέναντι στον άλλο...μέσα στα σπίτια μας ...μέσα στα κρεβάτια μας ...μέσα στις καρδιές ...μέσα στο φιλί και τις ψυχές μας.
Ψυχή βαθιά να αντέξουμε...καθένας μας το λογισμό του, κι ας είναι μικρός και πεζός κι όχι υψηλό ιδανικό και πάνω από τα μέτρα μας κατόρθωμα...
Ψυχή βαθιά για τα απλά τα καθημερινά ...λιθάρι το λιθάρι μην μια μέρα ανταμώσουμε και κάνουουμε ομού το μετερίζι να σώσουμε τα όνειρά...του καθενός μας τα ξεχωριστά μα που το ίδιο σ' όλους μας τα σβήνει η αυγή και σα μπουρού βομβαρδισμού το ξυπνητήρι.
Ίσως αν κάνουμε βαθιά ψυχή ...να νιώθει κι όχι να 'ναι κούτσουρο καμένο, ίσως και μεις να βγούμε στα βουνά των δρόμων μας αφήνωντας ένα παρά πίσω...αυταπάτες...πόθους και πάθη ανικανοποίητα ...μα κι ανθρώπους που αγαπάμε, πεισματικά με μια σφαίρα για φυλαχτό αν όλα που παλεύουμε τύχει να γκρεμιστούν.
Κοινά και συντροφικά τον ξέχωρο πόνο και τη σκέψη καθενός- σα κι αυτούς κοινό μετερίζι...κι ας φαίνεται στα μάτια μας σήμερα αλλόκοτο κι αποδομημένο μέσα από αναλύσεις και μελέτες ...δύσκολο να αντιλφθεί κανείς τα όσα το πετσί δεν ένιωσε και διάβασε το μάτι ...δύσκολο στο σήμερα τα όσα γεννιώνται μέσα μας και γύρω μας να αντιληφθούμε...αυτά που τα προσπερνάμε επιδερμικά μη νιώθωντάς τα μέσα στην γλυκιά μας αυταπάτη.
Έχουμε δρόμο ...και πόνο...μέσα μας το πιο πολύ ...να ψάχνουμε να βρούμε την ψυχή μας τη βαθιά ...
Μοιάζουμε αθώα αφελείς ...σαν ανταρτόπουλο αμούστακο και νιόβγαλτο τη μέρα που έληξε ο εμφύλιος να περπατά στα αποκαίδια και να ρωτά ..."νικήσαμε"? κι ένα γύρω να καπνίζουν οι σκηνές των αγανακτισμένων...σήμερα...
Ψυχή βαθειά...σ όλους μας ...σαν ευχή...σα προτροπή...για όσες ιστορίες δικών...φίλων..γνωστών..που μου ρχωνται και δε θα τις ανιστορήσω...κι όλες μα όλες έχουν μέσα τους μια αγωνία να περπατά ανώνυμα στο δρόμο δίπλα μας ...μια πίκρα κι ένα φόβο ...
Ψυχή βαθιά για όσα μας γράφει να αντέξουμε και να συναπαντήσουμε...απαντοχή σκαμένη στις ψυχές από τους αέρηδες των καιρών..ψυχή βαθιά για όσα μέσα μας δε θέλουμε ούτε να ξεστομίσουμε κι ούτε να τα σκεφτούμε...τουλάχιστο κάποια στιγμή ας τραγουδήσουμε έστω ας μουρμουρήσουμε σα σκοπό ..ότι από μέσα μας βγει...από ψυχή βαθιά .

Κύθνος 02/07/2011

10 σχόλια:

ΜΑΡΩ είπε...

Ναι, οι εμφυλιοι και οι μαχες τους που δοθηκαν πανω στα βουνα τελειωσαν. Τωρα μαινονται αναμεσα μας, μαζι με τις χαμενες ελπιδες και στην αβεβαιοτητα του αυριο, μαζι με ποθους και παθη που ξεθυμαναν και εμειναν οι ισκιοι τους να βαραίνουν στις ψυχες μας. Και για τον καθενα ξεχωριστα η μαχη αποκτα αλλο νόημα, αλλα στο βαθος ολα συγκλινουν και καπου κοινα καταληγουν, σαν παραποταμοι που ενωνονται σ`ενα μεγαλο ποτάμι.... φτιαγμενο απο τα ονειρα και τις ελπιδες του καθενος μας και οσων αγαπαει . Και στο τελος αυτο ειναι που μενει και μας κραταει και μας δινει κουραγιο για οσα ερχονται. Ψυχη βαθια γιατι βαθια χαραχτηκαν οι ψυχες μας απο οσα μας πονεσαν, γιατι μονο ετσι μπορει να βγει η κραυγη απο μεσα μας ,σαν λυγμος που σφαζει αλλα και λυτρωνει .



Σταυρο, ειναι απο τα πιο ομορφα πραγματα που εχεις γραψει. Ισως να το βλεπω και πιο προσωπικα μιας και την αφορμη που το γεννησε την μοιραστηκες μαζι μου και γελουσαμε λιγες μερες πριν. Αλλα περα απ αυτο δεν βλεπω πως θα μπορουσαν να εκφραστουν καλυτερα αυτά που ολοι λιγο πολυ νιωθουμε να μας ζωνουν σαν φιδια απο παλια αλλα και περισσότερο αυτούς τους καιρους. Και το Ψυχη βαθια βγαινει σαν κραυγη λυκου ,σαν την απελπισια που γενναει την ελπιδα γιατι πια δεν υπαρχει αλλος δρομος για να νικηθει ο πονος.Γιατι χωρις ψυχη βαθια μισοί ανθρωποι ειμαστε, μιζεροι και παροπλισμενοι, περιμενοντας τι; Ουτε να πουληθουμε για παλιοσιδερα σαν τα παροπλισμενα πλοια δεν κανουν οι παραιτημενοι ανθρωποι.....

Arch είπε...

Αυτό που έγραψες Σταύρο είναι πάρα πολύ ωραίο, συνέχησε να γράφεις έτσι ... και μετά να τα κάνεις βιβλίο.

Ελπίζω να τα πούμε από κοντά κάποια στιγμή.

NAL είπε...

ΣΤΑΥΡΟ ΦΙΛΕ ΜΟΥ ΠΑΛΙ ΑΠΟΓΕΙΩΘΗΚΕΣ!!!HELLO!!!

Niki είπε...

Afto tha pei talento sto grapsimo;)
Bravo Stavro!
Niki

Η στριντζόγατα είπε...

Ο Σταύρος που αγαπάμε να διαβάζουμε.
Ο Σταύρος που αγαπάμε να διαβάζουμε
από την ψυχή μας βαθιά ...

http://www.youtube.com/watch?v=VUZ3BdnEYUg&feature=related

αφιερωμένο

Summertime Blues είπε...

κύριε, κύριε τι είναι η στριντζόγατα; εκτός από μπλογκ..

Fallen Angel είπε...

χμ...αν θες να μάθεις βάλε σ' ένα πιατάκι φαϊ και σ΄ένα κατσαρολάκι νερό και κατέβα στην αυλή να ταϊσεις γατάκια ...:)

Summertime Blues είπε...

Από γάτες δόξα τώ Θεώ έχουν περάσει από την αυλή μου γενεές 14! τώρα έμεινε ο γάτος Ρούσβελτ, ο γάτος Αρσέν κι γατούλα Δανάη αλλά τη λέμε γάτα Τσου -καμιά σχέση με το κρασάκι του Τσου!- γιατί είναι τσου για παιχνίδια!
Μάλλον όμως είναι παραχαϊδεμένες..
Σεις πως τα πάτε με τα αιλουροειδή;

Fallen Angel είπε...

Βασικά διαθέτουμε καμιά 12άδα σε διάφορες ηλικίες αλλά επέτρεψέ μου να παρατηρήσω πως το θέμα αυτό δεν είναι για γατοσυζήτηση...με το συμπάθειο δηλαδής

Summertime Blues είπε...

για τα ψαρόνια:
http://birdplanet.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=104:2009-03-07-18-38-12&catid=41:europaika-ptina&Itemid=29
μήπως χελιδονόψαρα τότε;
Είναι πολύ ωραία αυτά που γράφεις, έχουν αίσθημα και πνοή κι ας είναι οι καιροί όπως είναι. Αλλά το τι μέλλει γενέσθαι είναι ασαφές κι οι περισσότεροι έχουν μνήμη χρυσόψαρου.
Όταν κάνουμε δίαιτα για να χάσουμε κιλά, ο οργανισμός του οποίου ο μεταβολισμός έχει πέσει σε χειμέρια νάρκη και αποθηκεύει λίπος, στην αρχή μένει μετέωρος. όταν όμως σφίξουν τα πράματα για τα καλά τότε παίρνει χαμπάρι κι αρχίζει τη δουλειά.
Έχουμε νομίζω δυναμικό εμείς τα ανθρωπάρια κι ας παρασυρόμαστε από χρυσά καρότα. Να σου πω, είναι καλό να ενίστανται οι άνθρωποι. Αλλά δε θα έπρεπε με λίγη σκληρή αυτοκριτική να είναι αγανακτισμένοι και με τον ίδιο τους τον εαυτό; Που επέτρεψαν στο να φτάσουν κάποια πράγματα όπως είναι;
τέλος πάντων, μια προσπάθεια έκανα. Άσε να ρθει ο καλός Σεπτέμβρης. Προοιωνίζονται εκπλήξεις.
Καλό απόγευμα, να περνάς όμορφα.
summertime blues.