Άιντε μάτια μου γλυκά...

κάτι τέτοιες στιγμές νιώθω σα τη Μαρία Ιορδανίδου, σε μια σκηνή που περιγράφει όταν ήρθε με την οικογένειά της στην Ελλάδα και στα χαλάσματα της προσφυγιάς πάλευε να χτίσει με τα απομεινάρια της ζωής που έφυγε πίσω από τις ράγες του τρένου, το αυλάκι της προπέλας του καραβιού ή της σκόνης που αφήνουν οι ρόδες πίσω καθώς τρέχει το αυτοκίνητο στη λεωφόρο.  Μου θυμίζουν τούτες οι ώρες μια σκηνή που περιέγραφε ενώ ανηφόριζε προς το Βύρωνα, βουνό τότε και κάθησε απέναντι από μια οικοδομή σε μια πέτρα του χωματόδρομου για ν ξαποστάσει. Άναψε τσιγάρο και σκεφτόταν τα όσα πέρασαν, τα όσα έφτασαν και εκείνα που 'ναι να 'ρθουν, ενώ χάζευε τους χτιστάδες που την σχολίαζαν κι την  κουτσομπολεύαν. Σαν αποσυλογίστηκε πήρε την απόφαση...η ανηφόρα ήταν μπροστά ...πέταξε το αποτσίγαρο, φώναξε "άντε γειά σας παιδιά" -  τους ξάφνιασε...την καρατάρανε για ξένη- κι άρχισε να ανεβαίνει .
Κάπως έτσι νιώθω ,  πετάω το τσιγάρο, και μην έχοντας άλλη λύση περπατάω να ανέβω τον ανηφορικό χωματόδρομο .

Άιντε μάτια μου γλυκά...

Σταυροδρόμι...

 "...όποιος θέλει να μάθει να παίζει καλά τη λύρα πηγαίνει κατά τα μεσάνυχτα σ’ ένα έρημο σταυροδρόμι και εκεί χαράζει κάτω στη γη, μ’ ένα μαυρομάνικο μαχαίρι, ένα γύρο (=κύκλο). Μέσα εκεί κάθεται και παίζει.
Σε λίγο έρχονται από παντού νεράιδες και τον περιτριγυρίζουν. Ο σκοπός τους δεν είναι καλός, γιατί θέλουν να τον πατάξουν. Μα αφού δεν μπορούν να μπουν στο γύρο, προσπαθούν με κάθε τρόπο να τον ξεπλανέψουν και να τον τραβήξουν έξω. Και του λένε γλυκά λόγια και όμορφα τραγούδια και του κάνουν χίλια δυο τσακίσματα. Μα εκείνος, αν είναι φρόνιμος, κάνει πέτρα την καρδιά και εξακολουθεί να παίζει ατάραχος τη λύρα.
«Μα δεν την ξέρεις» του λένε, σαν δουν πως πάνε τα πλανέματά τους χαμένα. «Τί την παίζεις και χάνεις χρόνο;»
«Έτσι την έμαθα, έτσι την παίζω» αποκρίνεται ο λυράρης, «Τι σας νοιάζει»
«Μπά, τίποτα» του λένε, «μόνο αν θέλεις σε μαθαίνουμε να παίζεις λύρα, λύρα που να χορεύουνε και οι πέτρες.» Και τον παρακαλούν να βγει από τον γύρο.
Εκείνος δεν τις ακούει. Ύστερα από πολλά του ζητούν μόνο τη λύρα. Ο λυράρης τη δίνει , μόνο φυλάγεται να μην βγάλει έξω από το γύρο το χέρι του ή άλλο μέρος από το σώμα του, γιατί κόβεται ή τρελαίνεται.
Παίρνει τότε μια νεράιδα τη λύρα, την παίζει λίγες στιγμές, με πολλή τέχνη, και του τη δίνει πίσω πάλι, με δυσαρέσκεια, λέγοντας: «Πάρε την. Εσύ δεν μας πιστεύεις να βγεις έξω και εμείς θα σου μάθουμε;»
Ο λυράρης, όμως, τίποτα, δεν ακούει, και αρχίζει πάλι να παίζει τη λύρα του άτεχνα. Οι νεράιδες που θέλουν να τον βλάψουν, κάνουν πολλές φορές το ίδιο για να ξεγελαστεί κάποια στιγμή και να βγάλει παραέξω το χέρι του.
Στο τέλος, όταν κράξει ο πετεινός, για να μην τους βρει η μέρα, του ζητούν να τους δώσει ένα, ό,τι να ’ναι, προκειμένου να τον μάθουν.
Και εκείνος βγάζει την άκρη από το μικρό του δάχτυλο και αυτές το κόβουν αμέσως. Όμως δεν τον γελούν. Σε λίγο, τον μαθαίνουν να παίζει σαν αυτές και ύστερα χάνονται. "

Ηλία Ρίχτο...

Όλα τα βλέπω σκοτεινά και μπερδεμένα
λες και με βρήκαν όλες οι καταστροφές
μέσα στην τρέλα μου συνάντησα και σένα
και η ζωή μου πήρε ανάποδες στροφές




θα πάρω φόρα, θα πάρω φόρα
να τα γκρεμίσω
αυτά που μου `χουνε μπερδέψει τη ζωή

θα πάρω φόρα, θα πάρω φόρα
να τα γκρεμίσω
να πάρω επιτέλους μια αναπνοή

Έχει θολώσει το μυαλό μου απ' το σκοτάδι
και η καρδιά μου έχει τόση μοναξιά
πάνω στη τρέλα μου μιλάς και συ για αγάπη
κι εγώ καρδιά μου νιώθω μόνο παγωνιά

θα πάρω φόρα, θα πάρω φόρα
να τα γκρεμίσω
αυτά που μου `χουνε μπερδέψει τη ζωή

θα πάρω φόρα, θα πάρω φόρα
να τα γκρεμίσω
να πάρω επιτέλους μια αναπνοή

ΘΑ ΠΑΡΩ ΦΟΡΑ - Μαίρη Μαράντη

Στίχοι:  Πάνος Φαλάρας

Μουσική:  Μάκης Γιαπράκας

We got more soul...

   Μερικές φορές έρχεται μια στιγμή που ξαφνικά  ο χρόνος αλλάζει ροή και τα όσα συμβαίνουν φαντάζουν μεμονωμένα στιγμιότυπα μια ταινίας στην οποία κατέχεις τη θέση του πρωταγωνιστή, του σκηνοθέτη, του σεναριογράφου και του κριτικού. Βοηθούν σε αυτό μια σειρά από ασύνδετα μεταξύ τους γεγονότα σε αυτόνομες χωροχρονικές στιγμές, που όμως μπλέκονται μεταξύ τους έχοντας κεντρικό άξονα εσένα , με ένα τρόπο όμως που η λογική δε μπορεί να εξηγήσει. Λες και η μουσική ή μια άσχετη εικόνα γίνεται ένα δοχείο διύλισης κι ανάμειξης .
  Χειμώνας του 2009 ...ο χρόνος σταματάει γύρω σου ένα απόγευμα περίοδο Χριστουγέννων, όταν μαθαίνεις πως Πρωτοχρονιά θα κάνεις στα γραφεία του ΟΑΕΔ . Κι έχεις να ανέβεις κι εκείνη την ανηφόρα με τις πατερίτσες στον Άη Αρτέμη με σκέψεις να 'ρχωνται σα μικρά εντομάκια που τα τράβηξε το φως του συμβάντος όπως έλαμψε στο σκοτάδι της ρουτίνας. Όσο και να θές να το παίξεις χαλαρός ε...μια ψυχρασία τη νιώθείς , ένα "τι μέλλει γεννέσθαι" , ένα "γαμω την τύχη μου τη κορδελιάστρα" (που λέει μια αγαπημένη ψυχή) .
  Η τότε καλή μου, στα πλαίσια τόνωσης του ηθικού μου -αλλά και επειδή είχε τσιμπήσει το δόλωμα της διαφήμησης από περιοδικά και ψαγμένες-στα-περί-της-τέχνης φίλες - έριξε την ιδέα να πάμε να κινηματογράφο και να δούμε το "Soul Kitchen" ,  που "είναι έτσι...!!!" "που χουν πει για αυτό..."
   Να  'μαι ειλικρινής , μπήκα στην αίθουσα με κρύα καρδιά και  την ταινία την έβλεπα ουδέτερα μέσα στο συνοθύλευμα συναισθημάτων και σκέψεων που με κατάκλυζαν εκείνη την εποχή.Χρειάζεται συχνά ένας καταλύτης, ένα σπίρτο που θα ανάψει το φυτίλι που  χώνεται ανάμεσα σε μνήμες και συναισθήματα κάνοντάς τα να σκάνε σαν πυροτεχνήματα  όπως συνεχίζει την πορεία του καρέ καρέ ως το φινάλε. Το φυτίλι μου ήταν το τραγούδι του Dyke  σε τετοιο βαθμό που  έκανε τα όσα μέσα μου   έπαιζε η οθόνη του μυαλού μου να ταυτιστούν με την ταινία .
  Θα ήθελα πολύ να 'χα ένα Soul Kitchen , και το φαντασιώνωμαι που και που . Ένα χώρο , κατάσταση, που να αφήνει τη δράση αυθόρμητη με τα όποια στραβά και καλά της , ζωντανό οργανισμό να αντέχει παράδοξα  κόντρα στην τεχνοκρατική αντίληψη του συμφέροντος  και τη μηχανιστική αδυσώπητη ροή κανόνων  και πλαισίων ανατρέποντας με μια κίνηση τραγωδίας-  παρέμβαση του από μηχανής Θεού,  τα μουντά πλαίσια αριθμών και νόμων.
   Τέλος πάντων μη έχοντας το Soul Kitchen  και τον από μηχανής Θεό  , κρατάω τη γλυκιά ζεστασιά που ένιωσα ξαφνικά τότε με το τραγούδι του Dyke, μια ζεστασιά σα παιδικό χειμωνιάτικο καφτό μπάνιο που το ακολουθούν  απαλές πυτζάμες, μυρωδάτα σκεπάσματα κι αγγαλιά από το μπαμπά και τη μαμά και ξέρεις ότι όλα θα γίνουν κι ας αγνοείς το πότε και το πως.
   We got more soul... και θα  παίζουμε μπάλα ακόμα , στην τελική η ζωή μας είναι που θα πρέπει να ναι δημιουργική και οι από μηχανής Θεοί εμείς, αν θα εκφραστούμε από κάποιο τέτοιο μαγαζί είναι λεπτομέρεια . Η ουσία είναι στην κάθε μας μέρα που περνάμε .


ΥΓ.
Σε ευχαριστώ miliokas γιατο ωραίο τριπάκι που με έβαλε η δημοσίευσή σου!
[:one_half_hour_later]